Hoe mijn reis als doula is begonnen.
Bijgewerkt op: 10 dec. 2019
Zo'n 2,5 jaar geleden nam ik de beslissing om van mijn verlangen mijn werk te maken. Het duurde heel lang voordat ik tot die beslissing kwam, maar toen deze eenmaal was gemaakt, leek het alsof er een knop om was. Ik kon niet meer terug, en dat gevoel is er nog altijd.
Al toen ik een klein meisje was lagen mijn interesses in de richting van het menselijk lichaam, zorgen, moederschap en rechtvaardigheid. Al opgroeiende versterkte deze interesse, ik wist heel zeker dat ik moeder wilde worden en dat ik er voor anderen wilde zijn. Ik was er al gauw achter dat ik iets met psychologie en seksualiteit wilde doen. Aanvankelijk was het mijn plan om seksuologe te worden, maar het leven liep anders, ik was lang ziek en het traject om seksuoloog te worden was voor mij te hoog gegrepen op dat moment. Ik had toen nooit kunnen vermoeden dat Doula zijn zo verbonden was met mijn interesses en mij zo'n vervulling zou geven. Ik wist niet eens van het bestaan van doula's af!
Ik studeerde psychologie en kwam bij toeval terecht bij een organisatie die zich inzet voor een duurzame toekomst, vanuit het vrouwelijk perspectief. Ik kwam voor het eerst van dichtbij in aanraking met activisme en vrouwenrechten, feminisme. Langzaam voelde ik iets in mijn groeien, dezelfde interesses die ik als meisje had, diezelfde nieuwsgierigheid en passie wakkerde weer aan. Via deze organisatie hoorde ik ook voor het eerst over de DOULA. Het leek me prachtig maar het was ook nog een ver-van-mijn-bed-show. Ik ging verder met studeren in de richting van duurzaamheid en zocht hier later mijn werk in.
Voor ik zwanger werd van mijn dochter voelde ik weer dat er iets miste, dat ik niet helemaal op mijn plek was. Mijn zwangerschap van haar veranderde alles. Ik voelde me echt een powerhouse en begreep niet waarom veel vrouwen om mijn heen zoveel angst hadden voor hun bevalling. Ik had er alleen maar onwijs veel zin in! De horror-verhalen wilde ik allemaal niet horen. Iedereen had er wel een mening over, die bevalling van mij. Vaak werd mij op het hart gedrukt dat ik toch niet teveel moest verwachten en dat een beeld in mijn hoofd hebben van hoe ik de bevalling zou willen beleven alleen maar kon tegenvallen.
Op zoek naar vrouwen die mij zouden begrijpen, vond ik een groep op facebook waar de rechten van zwangere vrouwen worden besproken. Ik las er krachtige verhalen, vragen van andere vrouwen over hun wensen en of deze wel haalbaar zouden zijn en ook verschrikkelijke verhalen over traumatische gebeurtenissen. Wat me opviel aan die verhalen is dat de horror in het verhaal vaak niet zat in de bevalling zelf, maar in alles wat er omheen gebeurde. Zo besloot ik bij mezelf te blijven en precies te bevallen zoals ik dat wou.
Mijn dochter diende zich te vroeg aan, maar er was geen angst. Thuis was het sereen en rustig, de weeen opvangen ging me goed af. De weg naar het ziekenhuis vergde het veel van me om in mijn bubbel te blijven, maar het ging en in het ziekenhuis ging alles als vanzelf verder, met mijn lieve partner aan mijn zijde. Ik vond het fantastisch, bevallen, ook al was ik niet op de plek waar ik het liefst had willen zijn. Ik gaf me eraan over, luisterde naar mijn lichaam en voor ik het wist lag mijn prachtige dochter in mijn armen. Wow, was ik dit?
Vanaf dat moment kwam er een gevoel over me dat volledig nieuw voor me was. Later realiseerde ik me dat dit gevoel al tijdens de zwangerschap was gegroeid; Ik twijfelde niet! (nou ja, nauwelijks). Mijn gebruikelijke onzekerheid over mezelf leek als sneeuw voor de zon verdwenen. Als moeder voelde ik me sterk, zeker, capabel. Wat een openbaring was dat..
Vlak na de bevalling liep het allemaal niet zo soepel vanwege een probleem met mijn placenta, waardoor ik ook de andere gevoelens die bij moederschap horen (falen, onzekerheid, frustratie, noem het maar op) voluit heb gevoeld, maar dat gevoel van kracht bleef toch altijd overheersen.
En dit terwijl het hele gebeuren uiteindelijk behoorlijk traumatisch voor me was. 'Wat is hier veel te halen!', dacht ik alleen maar.
Ik bleef meelezen bij die groep op facebook en verslond elk artikel over geboorte dat ik kon vinden. Er was bij mij een zaadje geplant en zich in rap tempo aan het ontwikkelen.
Tijdens de zwangerschap van mijn zoon, zo'n twee jaar later, kwam ineens dat woord weer omhoog; DOULA. En toen viel het kwartje, dat is het!
Seksualiteit, moederschap, zorgen, het menselijk lichaam, rechtvaardigheid.... Alles kwam hierin terug. Ik besloot om na de geboorte van mijn zoon de opleiding tot doula te volgen.
Mijn beslissing werd tijdens de zwangerschap en geboorte van mijn zoon alleen maar versterkt. Ik beviel ondanks allerlei obstakels en onopgevolgde protocollen de sterren van de hemel. Ik had de bevalling waar ik over gedroomd had. Wat heerlijk, dat dit me was gegund. Natuurlijk was daar een deel 'geluk' bij, toeval, maar er was ook zeker een groot deel van voorbereiden, realisme, me goed laten informeren en bij mezelf blijven, waardoor deze bevalling een succes voor mij was.
Ik wilde niets liever dan ander vrouwen ondersteunen in hun proces naar de bevalling en het moederschap toe, ze dat gevoel van kracht zien vinden, dat mogen aanschouwen.
Ik gun het vrouwen om -ook als alles anders loopt- bij zichzelf te kunnen blijven, in hun eigen kracht te staan, de regie te voelen over de start van hun moederschap, samen met hun partner. Ik heb zelf gevoeld, en zie keer op keer, hoeveel verschil dat kan maken.