Vervolg Reactie op interview Bas Veersema in Volkskrant n.a.v. de uitzending van OP1

(NPO1, 11 februari 2020)

Toegegeven, Bas Veersema was gisteren bij Op1 aan tafel een stuk genuanceerder dan de statements in zijn interview deden overkomen. Hij gaf zelf aan hoe de media aan de haal ging met zijn woorden, terwijl hij zo zijn best had gedaan om genuanceerd te zijn. De media moeten zich echt schamen wat mij betreft!

Tijdens het gesprek aan tafel liet hij merken dat het hem vooral om preventie gaat en dat hij zeker niet van mening is dat iedereen een keizersnede zou moeten ondergaan. Ook stelde hij dat aan een keizersnede ook belangrijke nadelen kleven en dat hij niet tegen een vaginale bevalling was. Het belang van goede voorlichting en nazorg kwam aan bod en hier was iedereen het gelukkig roerend over eens.

Waarom was het dan toch zo ontzettend frustrerend om naar het gesprek te kijken? Bahar Goodarzi (verloskundige en onderzoeker) zat ook aan tafel, om een ander licht te schijnen op het onderwerp. Wat zeer opvallend was, is dat zij meermaals werd onderbroken in haar verhaal, waardoor ze op een gegeven moment genoodzaakt was om aan te geven dat ze graag zou willen uitspreken, iets waar ze nu op sociale media voor wordt afgerekend.

Frapant dat Bas Veersema niet eenmaal onderbroken werd en zoveel spreektijd kreeg, waar dit Goodarzi moeilijk werd gemaakt. Nu zou je kunnen zeggen; het ging over een interview met de heer Veersema, geplaatst in de volkskrant, dus logisch dat hij meer het woord krijgt. In dit geval klopt dat toch niet denk ik, hij zat daar vooral omdat het interview nogal veel stof deed opwaaien, door een aantal boute uitspraken (en sensatiebeluste koppen). Er was veelvuldig verzoek tot tegengeluid. Dat tegengeluid verdient dan ook een podium, en aan de interviewers de taak om dit te faciliteren.

Ik durf het bijna niet te opperen, maar heeft het iets te maken met het feit dat Bahar Goodarzi een vrouw is? Met de kleur van haar huid en haren? Aan haar eloquentie en beleefdheid lag het zeker niet. Opvallend ook dat in een eerder segment met Sigrid Kaag en Jeanine Hennis-Plasschaert de tendens heel anders leek te zijn, zij werden veel minder onderbroken, terwijl er tegelijk wel tenenkrommende vragen gesteld werden over hun vriendschap, die in mijn beleving nooit op dezelfde manier aan mannen gevraagd zouden worden. Ze werden bovendien aangesproken als ‘powervrouwen’. Kunnen we daar alsjeblieft mee ophouden? Ooit iemand horen zeggen; ‘wat een powerman ben jij!’?. Een vrouw met power is niet uitzonderlijk, in ieder geval niet om het feit dat ze een vrouw is. Echt, hou op hoor.

Terug naar het onderwerp: Er was dus weinig tijd voor repliek, maar de repliek die Goodarzi gaf was on point. Wat helaas niet aan bod is gekomen, is de manier waaróp vrouwen vaginaal bevallen, en wat voor impact dit heeft op de bekkenbodem, iets waar ik gisteren al over schreef.

Ook vraag ik me ten zeerste af hoe de preventie waar Bas Veersema over spreekt zou moeten plaatsvinden. Hij stelt dat metingen vooraf aan de bevalling zouden moeten kunnen helpen het risico op schade aan de bekkenbodem in te schatten per vrouw. Hij wil dus het bekken opmeten en het hoofd van de baby, om te kunnen bepalen of het ‘goed genoeg gaat passen om de vrouw niet te beschadigen voor het leven’. Want passen doet het sowieso, dat bevestigt ook Bas Veersema, gelukkig.

Er wordt hier aan zoveel belangrijke aspecten voorbij gegaan! Het hoofd van de baby is nog niet solide, de platen van de schedel schuiven over elkaar heen tijdens de bevalling. Hoeveel verschilt per bevalling, per baby, dat is niet te meten op een echo. Het bekken wordt week en flexibel, dus ook de grootte van het bekken in normale staat is geen betrouwbare indicatie voor het formaat tijdens de bevalling.

Een van de aspecten die wél goed meetbaar is, daar wordt geen aandacht aan besteed; in welke HOUDING het bekken staat tijdens verschillende fases van de bevalling, om die oh-zo-spannende (prachtige! wonderbaarlijke!) spildraai te faciliteren.

Ook het meten van spierspanningsverschil tijdens bevallingen met- en zonder gecoacht pushen lijkt me een interessante om eens te onderzoeken.

Maar met al deze ‘metingen’ blijft het probleem; een bevalling is een unieke beleving die enorm verschilt van vrouw tot vrouw, aangezien vrouwenlichamen onderling nogal van elkaar verschillen. Het proces van bevallen is uiterst complex en kan niet zo makkelijk worden opgevangen in cijfers, dus het belang van het volgen van de vrouw en luisteren naar wat zij specifiek nodig heeft zou altijd de eerste prioriteit moeten zijn.

Waarom meteen beginnen over de optie van een keizersnede, als nog lang niet alles is geprobeerd om een ingrijpende operatie te voorkomen? En ik heb het dan nog niet eens over de rol van ontspanning en rust tijdens de bevalling, zonder kijken op de klok.

Om af te sluiten wil ik het volgende zeggen; Bas Veersema, vooraleer je begint met meten, of dit aanraadt aan je collega’s, ga met vrouwen als Bahar Goodarzi in gesprek. Neem er de tijd voor, werk samen, bundel jullie kennis. Zoek uit waarom jullie visies soms zo enorm uiteen liggen en hoe jullie perspectieven elkaar kunnen aanvullen. En oh ja, die vrouwen, vraag het vooral ook aan die vrouwen. Iedere keer opnieuw.